Miętus

Występowanie:

w typowej formie w Środkowej i Wschodniej Europie oraz północnej Azji; w Polsce niezbyt licznie we wszystkich wodach śródlądowych, w zatoce Puckiej, Pomorskiej i Zalewie Szczecińskim i Wiślanym, w przybrzeżnych wodach Bałtyku

Siedlisko:

jedyny gatunek z rodziny dorszowatych przystosowany do życia w słodkich wodach; głównie średnie i dolne odcinki wód pstrągowych; czyste, dobrze natlenione wody; miejsca o twardym dnie – piaszczystym, żwirowatym lub kamienistym; rzeki, zbiorniki zaporowe i jeziora

Pokarm:

inne ryby i ikra, larwy owadów, bezkręgowce

Tryb życia i rozród:

prowadzi nocny tryb życia, w dzień przebywa w ukryciu; tarło w zimie od grudnia do marca przy temperaturze wody 2-4 stopni C, składa nawet do 3mln jaj

Techniki łowienia:

zestaw jak na węgorza: wędzisko od 2,7-5 m z kołowrotkiem ze szpulą stałą, żyłką 0,25-0,40 mm, solidnym haczykiem 1-6, większym obciążeniem
a) metoda na przystawkę ze spławikiem i przynętą położoną na dno
b) metoda na przystawkę bez spławika – stosowana najczęściej w jeziorach i zbiornikach zaporowych

Dodatkowe porady:

mięso miętusa bardzo smaczne, a jego tłusta i delikatna wątroba uchodzi za smakołyk; ryba pobiera przynętę wyłącznie z dna; należy mu ją przystawić możliwie najbliżej pod otwór gębowy; po zacięciu powinno się miętusa możliwie najszybciej oderwać od dna i wyciągnąć z wody; ryba bierze dobrze przez zimę aż do kwietnia; aby zapobiec zamarzaniu przelotki i żyłki podczas mrozów zalecane jest nacieranie ich gliceryną