Węgorz ma ciało walcowate, wydłużone, bocznie spłaszczone przy końcu, pokryte bardzo drobną łuską i warstwą śluzu, otwór gębowy z kilkoma rzędami ostrych zębów, barwa grzbietu zielonkawa lub brązowawa, boki żółtawe, brzuch szarobiały, samce do 55 cm, samice nawet do 2 m i do 9 kg wagi.
rzeki i jeziora Europy Zachodniej i Środkowej, krajów śródziemnomorskich i nadbałtyckich; wszystkie morza europejskie; w Polsce: niemal wszystkie rzeki i zbiorniki wodne, oprócz chłodnych wód górskich
wszystkie typy wód za wyjątkiem najwyżej położonych i zimnych potoków; w rzekach najczęściej miejsca z kamienistym dnem, podmytymi brzegami, zanurzonymi korzeniami drzew i krzewów, z obfitą roślinnością
ryby, skorupiaki, larwy owadów, jaja ryb, mięczaki, raki
ryba wędrowna, przemieszczająca się między wodami śródlądowymi a morzem; drapieżnik o nocnym trybie życia
mocniejsze wędzisko 2,5-4,5 m, z kołowrotkiem stałym, 100 m żyłki 0,35-0,50 mm, haczyki 2-3/0, obciążenie lub system obciążeniowy
a) na przystawkę ze spławikiem lub bez
b) na przepływankę
c) bardzo rzadko na opuszczanie i podnoszenie przynęty
bierze od wczesnej wiosny, gdy woda osiągnie temperaturę ok. 10 stopni C do jesiennego ochłodzenia; najlepiej łowić go od zachodu słońca do północy; intensywnie żeruje przy ciepłej i dusznej pogodzie, opadach mżawki, niskim ciśnieniu powietrza, w ciemne i bezgwiezdne noce; po zacięciu najpierw należy zatrzymać węgorza ściąganiem żyłki, następnie zdecydowanie oderwać go od dna przez podniesienie wędziska
czerwone robaki, denrobena, rosówki, żywe lub świeżo zabite ryby